اشعار

عبدی که بود پست و هَوَس ران‌تر از همه            برگشته سر به زیر و پشیمان‌تر از همه

از خـود فـرار کرده غـلام فـراری‌ات            سـوی تو بازگـشته گـریزان‌تر از همه

مرغ درمانـده‌ام و بال و پَـرم افتاده            قرعۀ خون جگری بر جگرم افتاده

معصیت ریـشۀ ایـمان مرا سوزانده            بی‌سبب نیست ز شاخه ثـمرم افتاده

کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس            لـذّت تـرک گـنه را نچـشیـدم افـسوس
کرم و لطف تو چون سایه به دنبالم بود            من به دنبال دل خویش دویدم افسوس

تو رب بنده‌‌پـرور، من عـبد شرمسارم            این نـامۀ سیـاهـم، این چـشم اشکـبارم
اشـکـی بـده که آبی بـر آتـشت بریـزم            سوزی بده که گاهی آهی ز دل برآرم

غـفّـاری و حکـیمی و ربّـی و داوری            فـوق عـروج وهم و فـراتر ز بـاوری
از هر چه دیـده‌اند و نـدیـدند خـوب‌تر            وز هر چه گـفـته‌اند و نگـفـتند برتری

عطا کردی خطا کردم، خطا کردم عطا کردی           وفا کردی جفا کردم، جفا کردم وفا کردی

تو بی‌شرمی ز من دیدی و بر رویم نیاوردی           ز عبد بی‌حیای خود حیا کردی حیا کردی

به غـفلـت رفـت عـمر نازنـینم            هـوای نفـس، گشتـه هـم‌نـشیـنم

به جای آنکه پا بر عرش کوبم            گـنـه کوبـیـد بـر خـاک زمیـنم

از دلِ تـنگِ گـنهکـار، برآرم آهـی            تا که کـوه گـنهم را بخری با کاهی
به سیه روی حریمت، ز ترحّم یارب            چه شود گر بنمایی، نظری گهگاهی

با نامه‌ای سیاه و وجـودی پُـر از گناه            بـر درگـه خــدای خـود آورده‌ام پــنـاه

خالی‌تر از همیشه و عاصی‌تر از همه            رو کرده‌ام به سوی تو، هرچند روسیاه

دستی که بالا آمده کارش گدایی‌ست            کـار تو آیا با گـدا بـی‌اعـتـنایی‌ست؟

تـو بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـازی            این اشکهـا دار و نـدار بیـنوایی‌ست

دامنـم آلـوده شد گرچه ز دنـیا دوستى            جان به قربانت كه بخشیدى مرا با دوستى

نا سپاسم، نا پـسندم، نا رفـیـقم، یا رفـیـق            از تو امّا من ندیـدم چـیزى اِلّا دوستى

ما بین خوبانت به بدها هم نظر کن            یکـبـار هم از کـوچه اینهـا گذر کن

خـیـلی گـناه آورده‌ام اینجـا بـبخـشی            شام مرا با نـور آمـرزش سحـر کن

بایـد به التـماس گـدایان نـظـر کـنند            آنانکه خاک را به دم خویش زر کنند

امشب بناست با من آلـوده سر کـنند            سرمـایۀ بـکـای مـرا بیـشـتـر کـنـند

بـریـده‌ام ز هـمه تـا که یـار من باشی            قـرار این جـگـر بـی‌قـرار من بـاشـی

ز هرچه غیر تو خالی نموده‌ام دل را            به این امید که یک دَم نگار من باشی

الـهــی الــهــی الــهــی الــهــی            !نگاهی نگـاهی نگـاهی نگـاهی!

تو هـستی پـناه هـمه اهـل عـالـم            مرا غـیر عـفـو تو نبود پـنـاهـی

خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی            اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی

دریای عفو جوشد از اشگ دردمندی            اوراق جـرم سـوزد از آه صبحگـاهی

جای آن است درِ رحـمت تو باز شود            بـنـدۀ غـرق گـنـاه تـو سـرافـراز شود

این پـرسـتـوی به دامـان گـنـه افـتـاده            پَـر و بــالـی زده آمــادۀ پــرواز شـود

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم            نمانـده باطنی اصلا به ظاهـر دیـنم

نگـاه کردم و دیـدم تـمام شد عـمرم            هـنـوز جـاهـلـم و بـنـدۀ شـیـاطـیـنـم

من عبد روسیاهم دست مرا بگیرید            شرمنده از گناهم دست مرا بگیرید

از بس که دور گشتم از خانۀ حبیبم            گم گشته است راهم دست مرا بگیرید

باز هم نیـمۀ شب گـریه و آه آوردم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم

روسیاهـم؛ نکـند تـوبۀ من رد بشود؟            واى بر من که فـقط بار گناه آوردم